In het hart van het van oorsprong door serres, watertorentjes en floristenwoningen gedomineerde Merelbeke Flora staat een halfopen woning uit de jaren dertig. Haar leefgedeeltes bevinden zich een halve verdieping boven het maaiveld en kijken, door haar verspringende inplanting t.o.v. de buur, uit over de westflank van de Bergstraat in de richting van de Liedermeersen.

Verschillende verbouwingen hebben haar kwaliteitsvolle planopvatting en uiterlijke verschijningsvorm aangetast en verzwakt. Een eerste ingreep wil daarom de oorspronkelijke figuur opnieuw blootleggen en versterken. Achteraan wordt de langgerekte en onherbergzame noordelijke uitbouw afgebroken om plaats te maken voor een verhoogd terras dat over de tuin uitkijkt. Vooraan wordt het inkomgeheel verdraaid en geeft het uit op twee dubbele deuren die deel uitmaken van een nieuwe enfilade die de voorkamer, over de eetplaats, verbindt met het achterliggende terras en de tuin. Tussenin baant een verdreven houten trap zijn weg naar boven. Hij verbindt het herontworpen gelijkvloers met een nieuw torenvolume dat in het hart van de woning geschoven wordt en uitkijkt over de dalende straat met haar vele bomen. De nieuwe toren, die zich inpast in het ondertussen verscholen floristenlandschap, maakt de bewoners opnieuw bewust van de voorbijtrekkende seizoenen en versterkt de beleving van haar directe omgeving.

De nieuwe interventies spreken dezelfde taal als de oorspronkelijke woning waarbij de materialen subtiel in overeenstemming met elkaar gebracht worden. Het nieuw gevelmetselwerk, met haar rode stoot- en beige lintvoegen, verweeft zich moeiteloos met de bestaande gevels. De betonnen kroonlijst die als contragewicht het volume afboordt, de gevellijsten, de geweven gevel en de hoge detailgraad getuigen van een doorgedreven tektonische benadering met aandacht voor de hedendaagse bouwpraktijk in combinatie met plaatsgebonden omstandigheden en invloeden. Het resultaat is een hedendaagse woning die ogenschijnlijk altijd zo ontworpen lijkt geweest te zijn.